1908 sonrası bu dönem, tiyatro için kısa ve verimsiz
dönemdir. Tarihe, sosyal ve siyasi meselelere değinilmemiş, bireyin iç ve dış
hayatıyla ilgili konular, aşklar, sapıklıklar ve evlilikteki anlaşmazlıklar
üzerinde durulmuştur. Tiyatro eserleri, teknik açıdan başarısızdır.
Bu dönemin tiyatroyla ilgilenen ve eser veren yazarlar Şehabeddin Süleyman, Tahsin Nahit, Müfit Ratip ve Yakup Kadri'dir.
II. Abdülhamit döneminde tamamen duraklayan ve yerini tuluat
topluluklarına bırakmış olan tiyatro, 1908'de II. Meşrutiyet'in ilanıyla
birlikte yeniden canlılık kazanmış ve birçok topluluk oyunlar sergilemeye
başlamıştır.
Bu dönemde Celal Sahir Erozan, Tahsin Nahit, Şahabettin
Süleyman ve Müfit Ratip tiyatro ile ilgilenen sanatçılardır. Fakat eserleri
teknik yönden oldukça zayıftır ve konuşma diline yakındır.
Şahabettin Süleyman tiyatro alanında Çıkmaz Sokak, Yeni
İzdivaçlarda, Kırık Mahfaza adlı oyunlarıyla tiyatro türüne hizmet etmiştir.
Tahsin Nahid'in de Jön Türk, Osman-i Sani, Hicranlar,
Kösem Sultan, Ben Başka Firar, adlı oyunları bulunur.
Fecr-i Ati topluluğunun teknik bakımından en iyi tiyatro
yazarı ise Müfit Ratip olmuştur. Sanatçının "Sayfiyede, Zincir, Zeki
Çocuk, Kadın Pençesi, Bir Buhran" adlı oyunları vardır.
